Mów mi dobrze

Grudzień już w połowie. Świąteczny szał coraz większy. W supermarkecie mijam ludzi pchających wózki pełne zabawek. Skądś dociera do mnie dobrze znane brzmienie piosenki „Last Christmas”. Na Rynku Głównym od dawna działa jarmark. Ja jakoś jestem poza tą grudniową bieganiną. Bez presji, bez stresu. I w tej spokojnej atmosferze przychodzę do Ciebie z różnościami listopada.

Hydrolat rumiankowy, Ministerstwo Dobrego Mydła

Najpierw był zachwyt nad olejkiem malinowym, teraz rozpływam się nad hydrolatem. Na Kiermarhu usłyszałam, że większość kobiet uważa go za śmierdziucha. Ja lubię zapach rumianku, więc wyrobem Ministerstwa Dobrego Mydła jestem oczarowana. Stosuję go zawsze rano do oczyszczania wacikiem. Później rozpylam bezpośrednio na twarz i od razu nakładam olejek malinowy. Wieczorem używam go zamiast płynu micelarnego/toniku. Raz solo z olejkiem (tak jak rano), a co drugi dzień po oczyszczaniu olejkiem z GoCranberry i pastą oczyszczającą z Alchemii Lasu. Świetnie koi podrażnienia i nawilża. Na pewno będzie stałym punktem w mojej pielęgnacji.

Jedyny minus to, jak dla mnie, za małe opakowanie. Za 22 zł otrzymujemy 50 ml płynu. Byłoby wspaniale, gdyby dziewczyny oferowały również większą pojemność.

Kakaowa maska do włosów, Ziaja

W okresie jesienno-zimowym moje włosy wymagają trochę więcej uwagi. Początkiem października zaczęły się przesuszać, nie wyglądało to zbyt dobrze. Wzięłam się za olejowanie raz w tygodniu – spijały olej jak szalone. Doszłam do wniosku, że powinnam rozejrzeć się za jakąś maską. Nie chciałam wydawać fortuny, więc zdecydowałam się na starą dobrą Ziaję. Miałam w pamięci, że jej maska do włosów farbowanych świetnie się u mnie sprawdzała. W tamtym czasie miałam wielką ochotę na kosmetyki o zapachu czekolady, więc szybko zdecydowałam się na wersję kakaową. Maskę zawsze stosuję po olejowaniu i umyciu włosów. Trzymam ją na głowie dwadzieścia minut pod czepkiem i czapką (najwygodniejsze rozwiązanie na świecie!). Dzięki niej moje włosy są idealnie dociążone i odżywione. A jak pachną… Kolejny produkt, do którego będę chętnie wracać.

Sukienka Mary, Cat Cat Studio

Małe cudeńka od Cat Cat Studio chodziły mi po głowie już od dawna. Trudno nie skusić się na sukienki z tak misternie wykończonym tyłem. Kiedy na horyzoncie pojawiła się informacja, że w listopadzie idziemy na wesele, wiedziałam, że swoje pierwsze wirtualne kroki skieruję do showroomu tej łódzkiej marki. Jako że wesele miało odbyć się jesienią, rozum wziął górę nad sercem – powiedziałam „Żegnajcie” do sukienek na ramiączkach i serdecznie przywitałam się z Mary, która ma odkryte ramiona. W szafie czekała miesiąc. Nie nosiłam jej, żeby mieć pewność, że nic się z nią nie stanie przed weselem. Impreza przyszła (Mary świetnie sobie dała radę, byłam królową obrotów!), minęła, a ja w końcu mogłam zacząć nosić Mary na co dzień.

Sukienka jest wykonana z mieszanki poliamidu i lycry. Materiał podbił moje serce, bo chyba pierwszy raz w życiu miałam okazję dotknąć czegoś tak mięsistego i porządnego. Świetnie układa się na ciele. Pasuje zarówno do stylizacji wieczorowych, jak i codziennych.

Chwytająca za serce reklama Allegro

Założę się, że tego filmiku nie trzeba nikomu przedstawiać :D Enjoy!

Wpis „Minimalizm czy racjonalizm” na blogu Veganama

Bloga Marty śledzę niemalże od początku. Każdy wpis jest wartościowy i dobrze opracowany. O czym pisze Veganama? O wegańskiej ciąży i wegańskim macierzyństwie. O życiu w Szwecji. O kulinariach, fotografii, codziennym życiu. I wszystko to okraszone jest pięknymi zdjęciami, które od razu wywołują na twarzy uśmiech. Jeśli chcesz poznać tę utalentowaną kobietę i jej urocze córeczki oraz wspaniałego męża – klikaj śmiało.

W listopadzie moją uwagę przykuł post „Minimalizm czy racjonalizm”. Marta opowiada w nim o tym, jak u niej wyglądała droga przez minimalizm, co dzięki niemu osiągnęła i jaki ma do niego stosunek dziś. Polecam serdecznie!

Wywiad z siostrami Bernard na Elemencie Żeńskim

Z Paulinką i Monią jestem od początku istnienia Elementu. To jedna z moich ulubionych stron – do wywiadów regularnie wracam i za każdym razem inspiruję się czymś nowym. Dzisiaj chcę Wam podrzucić wywiad z siostrami, Anastazją i Zosią Berdard. Filozofia dziewczyn i ich podejście do ciała i pielęgnacji bardzo do mnie przemawiają.

Tofu-klopsy z masłem orzechowym oraz jesienna dynia piżmowa duszona z soczewicą

Jesienią częściej mam ochotę na coś sycącego i ciepłego. I najlepiej, żeby gotowało się to szybko i bezproblemowo. W ostatnich tygodniach w naszej kuchni rządzą tofu-klopsy z przepisu erVegan oraz dynia piżmowa z soczewicą z książki „Spektrum” doktora Deana Ornisha. Oba przepisy są banalne i przepyszne!

A czy Ty odkryłaś coś ciekawego w listopadzie? Koniecznie daj znać w komentarzu! 

Pamiętam szafę pełną ubrań i codzienny problem pt. „Co na siebie włożę? Przecież nic nie mam”. Pamiętam kilka masek do włosów, różne szampony i wcierki, które zalegały na łazienkowej półce w trakcie mojego szału na włosomaniactwo. Pamiętam sterty papierów w szafce i niezliczoną ilość pierdółek w szufladzie biurka. Nie mogę powiedzieć, że tonęłam w rzeczach, bo wcale tak nie było. Wbrew pozorom nie miałam ich wiele. Można stwierdzić, że nie tonęłam w nich fizycznie, lecz przytłaczały mnie one psychicznie.

Początek zmian miał swoje miejsce na drugim roku studiów. Nawet nie wiem, skąd w moim życiu wzięła się idea minimalizmu. Zapewne podłapałam ją na którymś z blogów, a później poszło z górki. Czytałam wpis za wpisem na różnych stronach. Obejrzałam wiele filmików na Youtube o tym, jak mieć mniej i upraszczać swoją przestrzeń. Zainteresowałam się capsule wardrobe i też zachciałam mieć w szafie mało, a porządnie. Więc zaczęła się życiowa rewolucja.

Na pierwszy ogień poszła właśnie szafa z ubraniami. Tak dużych porządków chyba nigdy nie przeprowadziłam. W końcu pozbyłam się porozciąganych i zmechaconych koszulek (niektóre były jeszcze z czasów gimnazjum). Przestałam dokupywać nowe kosmetyki, wzięłam się za zużywanie tego, co miałam. Uczyłam się nie chodzić po sklepach dla sportu. Zaczęłam zwracać większą uwagę na składy i jedzenia, i ubrań. Stałam się bardziej uważna.

Idea minimalizmu miała pozytywny wpływ na moje życie i wywarła we mnie wiele trwałych zmian. Patrząc z perspektywy czasu, co jej zawdzięczam?

Mam hopla na punkcie inspiracji. Lubię ładne obrazki, zdjęcia, ale nie pogardzę też inspiracją kosmetyczną, jedzeniową, muzyczną… Dlatego zawsze chętnie śledzę na blogach i na Youtube wpisy oraz filmiki z serii „Ulubieńcy”. Postanowiłam, że i ja nie mogę być gorsza i że taka seria wymusi na mnie systematyczność. A może przy okazji to ja zainspiruję czymś właśnie Ciebie ;)

Bez zbędnego paplania zapraszam Cię więc na pierwszych ulubieńców Mów mi dobrze – różności października 2016.

Olejek z nasion malin, Ministerstwo Dobrego Mydła

Ministerstwa nie da się nie kochać. Pozytywna energia, która bije od jego założycielek na Facebooku po prostu powala na łopatki. Uwielbiam ich szczerość, emocje i wszystko to okraszone lekkością pióra. A same wyroby? Coś wspaniałego. Krakowski Kiermash to jedna z tych imprez, której nie mogę się doczekać, bo wiem, że dziewczyny tam będą. Rok temu skusiłam się na półkule do kąpieli oraz peeling śliwkowy (ten zapach, to działanie!). W tym roku pozwoliłam sobie na olejek malinowy i hydrolat rumiankowy (który od tego miesiąca wplatam w swoją pielęgnację).

Olejek działa bosko. Stosuję go rano i wieczorem zamiast kremu. U mnie wystarczy po jednej kropli na każdy policzek, jednej na czoło, na nos i na podbródek. Szybko się wchłania. Zapachu nie nazwałabym ładnym, ale na pewno jest ciekawy i znośny. Olejek uratował moją twarz, która zaczęła się buntować na sezon grzewczy i powakacyjny powrót do Krakowa. Przesusz zniknął w ciągu trzech dni. W tym tygodniu na pewno zastosuję go do olejowania włosów przed myciem oraz do maseczki algowej.

Jego wielki plus? Wydajność. Za 21 zł otrzymujemy 30 ml olejku. Stosuję go codziennie od momentu zakupu, czyli już ponad miesiąc, i zużycie jest praktycznie zerowe. Czyli na pewno zostanie ze mną na bardzo długo. Dodatkowa zaleta to design. Uwielbiam stylistykę MDM, z przyjemnością trzymam ich produkty na półce. Ciemne szkło, minimalistyczne etykiety. I pipetka, która ułatwia dozowanie olejku. Cudo.

Cynamonowe masło do ciała, Skinactiv

Ze Skinactiv zapoznałam się na tegorocznym Kiermashu. Dzięki temu dowiedziałam się, że jest to marka powstała w moim rodzinnym mieście. Najciemniej pod latarnią :) W okresie jesienno-zimowym moja skóra szybko się odwadnia. Co roku męczę się ze świądem, przesuszonymi miejscami, czasem z wysypką. Ale coś mi mówi, że w tym sezonie będzie lepiej. Póki co, masło ze Skinactiv sprawdza się perfekcyjnie. Świetny, naturalny skład. Duża zawartość masła shea, Ecocert. Czego chcieć więcej?

Jedyne, co może zrażać, to dosyć zbita konsystencja – takie uroki masła shea. Ja po prostu roztapiam kosmetyk w dłoniach i nakładam go na ciało. Uwielbiam ten mały wieczorny rytuał, jest naprawdę relaksujący. I zapach cynamonu, coś pięknego! Pachnę nim ja, moja piżama i pościel. Co najlepsze, zapach utrzymuje się na skórze nawet po przespanej nocy.

Masło pozostawia na skórze lekko tłustą powłokę, ale mi to akurat nie przeszkadza. Bardzo lubię to uczucie aksamitnej skóry, gdy kosmetyk się wchłonie po całej nocy.

T-shirt, The Odder Side

Na The Odder Side choruję już od dawna. Każdy konkurs na Instagramie wywoływał we mnie dreszcz emocji i cichą nadzieję na to, że może w końcu uda się zdobyć bon na zakupy i zaopatrzyć w ten cudowny t-shirt. Albo dwa. Ale dzień wygranej nie nadszedł nigdy. Za to nadszedł dzień urodzin. I tak oto Mężczyzna mój spełnił marzenie swej Kobiety i sprezentował jej to cudo w kolorze niebieskim. Paczka przyszła, Kobieta ją otworzyła i stało się – miłość od pierwszego wejrzenia.

Mam w szafie takie elementy, które mogłabym nosić praktycznie codziennie i ten t-shirt do tej małej listy należy. Jest mięciutki, mięsisty i bardzo dobrze układa się na ciele. Najbardziej lubię go nosić wycięciem na plecach. Kiedy zakładam go pod rozpinany sweter, decyduję się na wycięcie z przodu, żeby dodać stylizacji trochę charakteru. Wygląda świetnie ze zwykłymi czarnymi rurkami i z wzorzystymi spodniami po domu. Mogłabym go nie zdejmować. Na pewno się skuszę na jeszcze jeden, kiedy tylko nadarzy się ku temu okazja.

Blog Hygge 

Po pierwsze – piękne zdjęcia wspaniałych wnętrz. Po drugie – dobra energia bijąca od autorek. Po trzecie – dużo Krakowa. Hygge poznałam przypadkiem na Instagramie. Zachwyciły mnie zdjęcia wnętrz, więc szybko kliknęłam w link do strony. I przepadłam. Styl skandynawski przemawia do mnie od dawna. Na dodatek lubię podglądać, jak mieszkają inni. Hygge jest idealnym źródłem inspiracji. Wpisy nie składają się tylko ze zdjęć. Te małe wyrywki cudzej rzeczywistości przeplatane są wywiadami przeprowadzanymi z właścicielami prezentowanych wnętrz. To sprawia, że każde z nich staje się jeszcze bardziej spersonalizowane. Poznajemy historię nie tylko domu, ale i ludzi w nim mieszkających. To przemawia do człowieka bardziej niż „suche” wnętrza zaprezentowane bez żadnego komentarza.

Grupa Slow Life &Slow Fashion na Facebooku

Bloga Kameralna prowadzonego przez Dorotę Zalepę czytam od dawna. Bardzo mnie ucieszyło, kiedy autorka zdecydowała się na założenie grupy na Facebooku zrzeszającej osoby, które żyją w rytmie slow (lub dopiero zaczynają). Taka grupa tematyczna to dobre miejsce, by poznać ludzi myślących podobnie do nas. Można dowiedzieć się czegoś nowego, wymienić opiniami. Mam nadzieję, że grupa będzie się rozrastać i że zacznie się udzielać więcej osób. Atmosfera jest bardzo przyjazna i ludzie inspirujący. Jeśli tak jak ja lubisz życie w wolnym tempie i chciałabyś się powymieniać swoimi doświadczeniami, śmiało dołącz!

W mieszkaniu

Dlaczego tak bardzo polubiłam ten wpis? Bo wiesz, ja też chciałam tak upraszczać. Mieć mniej, ale lepszej jakości. Spędzać fajnie wolny czas (okej, każdy lubi pooglądać śmieszne kotki na Youtube, ale nie można robić tego codziennie). Kupować kosmetyki o dobrych składach i w ładnych opakowaniach. I chciałam, żeby to wszystko stało się już, natychmiast, bo będzie za późno! Ale jak to w życiu bywa, zmiany nie przyszły od razu. Potrzebowałam trochę czasu na to, by w końcu nauczyć się, jak zaznawać luksusu dnia codziennego. I to fakt, że luksusu nie doświadczają tylko ci, którzy mają miliony monet na koncie. Luksus to stan umysłu :)

Zaczęło się od kuchni. Pamiętam pierwsze półtora roku studiów w Krakowie. Na porządku dziennym były parówki, makaron z Lubelli z sosem w proszku, gotowe sosy w słoikach, zapas kotletów od mamy, smakowy jogurt na każdy dzień tygodnia. Muszę przyznać, że mój organizm nie działał wtedy zbyt dobrze. Całe szczęście coś przeskoczyło w mojej głowie i zaczęłam dbać o swoje ciało z miłością. Zainteresowałam się dietą roślinną (trochę dlatego, bo nie chciało nam się męczyć z mięsem, a trochę dlatego, bo mój chłopak był w dzieciństwie wegetarianinem). Powolutku zmienialiśmy swoje nawyki żywieniowe. Ja zaczęłam wyczuwać, które pokarmy mi szkodzą i wykluczyłam je z diety. W marcu tego roku przeszliśmy oboje na stuprocentowy wegetarianizm. W kuchni luksusem dnia codziennego jest dla mnie ciepły, naładowany zdrowiem obiad. Przygotowany ze świeżych, kupionych na pobliskim targu warzyw, przyniesionych do domu w ładnej, bawełnianej torbie. Mocno przyprawiony. Luksusem są dla mnie świeże zioła w doniczkach na parapecie. Jedzenie powoli, nie w pośpiechu i niewielkimi kęsami. Ładna (i niedroga, Ikea rządzi!) zastawa, na której serwujemy sobie posiłki. Aromatyczna kawa z kawiarki pita późnym popołudniem. Mąki, strączki, makarony przesypane do ładnych słoików. Najpyszniejsza na świecie herbata kupiona w mojej ulubionej herbaciarni.

Później przyszedł czas na szafę. Zafascynowała mnie idea minimalizmu i capsule wardrobe. Namiętnie zaczytywałam się we wpisach Style Digger, Ubieraj się klasycznie czy Simplicite. Wynajdywałam zagraniczne, minimalistyczne blogi. Oglądałam filmiki na Youtube. Kupiłam „Slow Fashion” Asi Glogazy. W szafie szybko zrobiłam czystki. Było to dokładnie rok temu. Od tamtego czasu takie wielkie porządki zrobiłam jeszcze dwa razy. Zaczęłam intensywne poszukiwania swojego stylu. Zapełniałam tablicę na Pintereście. Wypisywałam na kartce, co jest dla mnie atrakcyjne, a co nie. I myślałam, że w końcu znalazłam – kręci mnie styl gamine i paryski szyk. Teraz, rok później, okazuje się, że wcale nie czuję się tak dobrze w koszulach. Że podobają mi się buty w męskim stylu, ale tylko na kimś. Że gamine to niekoniecznie moja bajka. I w rozpaczy zaczęłam szukać na nowo. Olśnienie przyszło całkiem niedawno – lubię kiedy jest miękko, ciepło, otulająco. I tego chcę się trzymać :) Więc czym jest dla mnie luksus dnia codziennego w szafie? Jest około czterdziestoma elementami na cały rok, które uwielbiam nosić. Jest dobrą jakością. Jest inwestycją w niszowe polskie marki. Jest przyjemnością noszenia bawełnianego t-shirta z The Odder Side i otulania się przepastnym ciepłym swetrem. Jest porządnymi butami, które przetrwają więcej niż jeden sezon. Jest dobrze dobraną, wygodną i ładną bielizną. Jest wełnianym swetrem dorwanym na dziale męskim w TK Maxxie za niewielkie pieniądze. Jest brakiem „nie mam co na siebie włożyć!”.

Luksus kosmetyczny. Najbardziej służy mi prosta, złożona z niewielu etapów pielęgnacja. Codzienne oczyszczanie i nawilżanie twarzy (w niedzielę robię sobie odpoczynek), peeling raz na dwa tygodnie, maseczka oczyszczająca, maseczka nawilżająca. Kiedyś miałam po prostu pierdyliard kosmetyków, które niekoniecznie mi służyły. Potem przyszło włosomaniactwo, które wiele mi dało. Zaczęłam zwracać uwagę na składy, określiłam potrzeby swojej cery, włosów, ciała. Teraz rządzi u mnie prostota. Nie magazynuję kosmetyków. Wspominałam na Facebooku, że raz na pół roku przychodzi dzień, w którym wszystkie się kończą i muszę kupić nowe ;) Luksus kosmetyczny do naturalne mazidła o prostych składach, najlepiej wege i polskie. To minimalistyczny design, ładne buteleczki. To olejek malinowy i hydrolat  z Ministerstwa Dobrego Mydła. To możliwość nasmarowania się pięknie pachnącym masłem do ciała ze Skinactiv po ciepłym, wieczornym prysznicu. To płyn micelarny Vianek i olejek do demakijażu GoCranberry. To małe SPA-piątki, które funduję sobie w domowym zaciszu.

Czym jeszcze jest dla mnie luksus dnia codziennego?

Spokojnie przespaną nocą w pościeli w liście wyszperanej w Pepco (!) za 40 zł. Zdrowymi relacjami z ludźmi. Odcięciem się od tych toksycznych. Plotkami w klimatycznej krakowskiej knajpce. Czasem spędzonym z najbliższymi. Czytaniem wartościowych treści w Internecie. Świeżymi włosami, zadbaną cerą, wypielęgnowanym ciałem. Codziennym ruchem, rozciągniętymi, silnymi mięśniami. Samorozwojem. Poznawaniem nowych, inspirujących osób. Noszeniem tego, co wygodne i w pełni moje. Prostotą, minimalizmem w moim wydaniu. Mieszkaniem, które w końcu staje się spersonalizowane. Wakacjami w Bieszczadach. Wypadem do Gdyni, spędzonym u moich ulubionych ludzi. Akceptacją samej siebie. Spokojem umysłu. Samotnym wyjściem na Kiermash.

Wiesz, nie mam wielkich pieniędzy. I kiedyś bardzo marzyłam o tym, by zostać kimś sławnym, bogatym, podziwianym przez miliony. Moje priorytety zmieniły się o 180 stopni. Bardzo lubię to proste życie i zwykłe przyjemności. To, że nie dostaję wszystkiego od razu, tylko czasem muszę na to poczekać, trochę odłożyć – wtedy bardziej się tym zachwycam, gdy już do mnie trafi. To, że codziennie potrafię znaleźć coś, co sprawia mi przyjemność.

Nad czym chciałabym popracować? Na pewno nad spędzaniem wolnego czasu. Nadal mam tendencję do spędzania wolnego dnia w domu przy komputerze, najlepiej zatopiona pod ciepłą kołdrą. Chcę się stać bardziej kreatywna, aktywna. Pójść kiedyś na samotny seans do kina, powtórzyć samotny obiad w jakiejś dobrej knajpce – po prostu zabrać samą siebie na randkę. Ale nie powiem, jestem z siebie dumna, bo w ten weekend się przełamałam i poszłam sama na Kiermash! To jest mój mały sukces i mam nadzieję, że już niedługo będę mogła Ci się pochwalić innymi osiągnięciami na tym polu. Także trzymaj za mnie kciuki, proszę.

A co jest dla Ciebie takim codziennym luksusem? Nie daj się prosić, podziel się ze mną swoimi myślami :)

Dzisiaj chcę Ci opowiedzieć o naszej (mojego Lubego i mojej) bieszczadzkiej przygodzie. Jeśli obserwujesz mnie na Instagramie (a jeśli tego nie robisz, obserwuj śmiało!), wiesz pewnie, że do dziś wrzucam tam zdjęcia z tego wyjazdu. Było pięknie, spokojnie i inspirująco. Mówi Ci to osoba, która do tej pory do gór wzdychała tylko na zdjęciach i dostawała zadyszki wchodząc po schodach.

Decyzję o wyjeździe w Bieszczady podjęliśmy dosyć spontanicznie. Na początku marzył nam się wyjazd za granicę, ale w końcu doszliśmy do wniosku, że zwiedzanie Polski może być fajnym i przede wszystkim tańszym doświadczeniem. Szukaliśmy i szukaliśmy, aż w końcu padło na okolice Zalewu Solińskiego. Przypadkowo znalazłam noclegi na Brzozowym Wzgórzu we wsi Wołkowyja i muszę przyznać, że to jeden z najpiękniejszych przypadków w moim życiu :) Cisza, spokój. I ten widok:

oba zdjęcia przedstawiają widok z balkonu w naszym pokoju - byliśmy zachwyceni

Trzeba przyznać, że Brzozowe Wzgórze ma świetną lokalizację - mieści się na wzniesieniu, na samym jego końcu i ma najlepszy widok w okolicy. Dodatkowe atuty? Przesympatyczna właścicielka i jej urocza mała córeczka :) W domu znajduje się tylko pięć pokoi dla gości (każdy wyposażony we własną łazienkę), więc jest kameralnie i cicho. Plusem jest też ogólnodostępna kuchnia. Dzięki temu mogliśmy się stołować na miejscu i nie wydawać fortuny w zajazdach. Co nas bardzo mocno zaskoczyło, to specyficzny zapach i smak tamtejszej wody. Wystarczyło zapytać Wujka Google, o co chodzi - Solina i okolice mają wodę bogatą w siarkę, to właśnie tam produkowana jest woda Zuber. Wzięliśmy ze sobą butelki z filtrem, więc ten posmak ciągle nam towarzyszył. Przedostatniego dnia skapitulowaliśmy i kupiliśmy normalną wodę butelkowaną.

Zaraz obok domu zaczyna się szlak górski, na który wybraliśmy się następnego dnia po naszym przyjeździe. Z Brzozowego Wzgórza jest także blisko nad Zalew Soliński, a dokładniej na Zieloną Plażę, jedynie piętnaście minut spacerem.

My wybraliśmy się do Wołkowyi przez Czaków. Szliśmy o wiele dłużej, zajęło nam to około czterech godzin. Ale nie dziwiliśmy się - często robiliśmy przystanki na fotografowanie. Na początku tej podróży (i przez resztę dni, gdy tylko wybieraliśmy się na spacer w tamtą stronę) towarzyszył nam ten uroczy futrzak:

Brakowało mu miłości, bo ciągle dopraszał się o mizianie. Był też z niego niezły drapieżnik, w czasie zabawy cały czas pokazywał pazurki i ząbki. I wydawał z siebie dźwięki jak mała małpka - gdy słyszeliśmy charakterystyczny zaśpiew, wiedzieliśmy, kto się do nas zbliża.

Gdy tak sobie wędrowaliśmy, co chwilę natykaliśmy się na grzyby. Od maślaków po muchomory.

W pewnym momencie las się skończył i znaleźliśmy się na pięknej polanie.